Wspomnienia

    Ojca, do siód­me­go roku życia uczy­li czy­tać i pisać rodzi­ce a od 1911/1912 do 1914 uczęsz­czał do miej­sco­wej szko­ły. Dzia­ła­nia wojen­ne prze­szko­dzi­ły w dal­szej nauce. Następ­ne lata nauki odby­wa­ły się na kursach.…

Szy­mon Boja­now­ski uro­dził się 16 paź­dzier­ni­ka 1902 roku w mająt­ku Klice w ziemi cie­cha­now­skiej. Był szó­stym z ośmior­ga dzie­ci Micha­ła Boja­now­skie­go — posła na sejm usta­wo­daw­czy i Jadwi­gi z Rudow­skich. Mój dzia­dek i czte­rej bra­cia ojca byli z wykształ­ce­nia rol­ni­ka­mi. Ojciec ukoń­czył Szko­łę Han­dlo­wą w Mła­wie, a następ­nie Pań­stwo­we Liceum im. Tade­usza Czac­kie­go w Warszawie.

Uro­dził się 8 czerw­ca 1885 roku we Lwo­wie, syn Alek­san­dra (Szu­li­ma) i Hen­ry­ety (Dalii) z Wein­gar­te­nów. Stu­dia medycz­ne ukoń­czył na wydzia­le lekar­skim Uni­wer­sy­te­tu Jana Kazi­mie­rza we Lwo­wie w 1912 roku. Pra­co­wał jako asy­stent w Kli­ni­ce prof. Dr Alber­ta Neis­se­ra we Wro­cła­wiu (Bre­slau) od 1 stycz­nia 1913 do 1 czerw­ca 1914, a następ­nie, jako I asy­stent w Kli­ni­ce u prof. Fin­ge­ra w Wied­niu od 1 czerw­ca 1914 do 27 grud­nia 1918 roku. Był dok­to­rem nauk medycz­nych, spe­cja­li­stą der­ma­to­lo­giem i wenerologiem.

“Kocha­na Mamo
W dniu imie­nin życzę Ci dużo szczę­ścia, a sobie dużo rado­ści w dniu, kiedy znów będzie­my wszy­scy razem. Jestem zdrów i próż­nu­ję. Mam nadzie­ję, że na wio­snę będzie oka­zja do jakich­kol­wiek robót, wtedy na pewno się zgło­szę. Tym­cza­sem uczę się rosyj­skie­go. Czy­tam już płynnie…”
Tak pisał mój brat w ostat­nim (zale­d­wie dru­gim) liście ze Sta­ro­biel­ska na imie­ni­ny mojej Mamy na 17 marca.

„Gdzie jest twój tato?”, „Jesteś zawsze z mamą, a gdzie twój ojciec?” – takie i podob­ne pyta­nia bar­dzo czę­sto towa­rzy­szy­ły mi w szko­le, liceum, wśród dzie­ci, mło­dzie­ży. Moja odpo­wiedź była zawsze taka sama: zgi­nął na wojnie.
Bo nie można było ina­czej. Nie można było mówić, że był w nie­wo­li sowiec­kiej i że z niej nie wrócił.

Pisząc o Ojcu, nie mogłam pomi­nąć Jego życia z nami i wspól­nej naszej wza­jem­nej miło­ści. Wyda­wa­ło mi się też ważne – szcze­gól­nie, gdy myślę o naszych dzie­ciach i wnu­kach, a także mło­dych ludziach przy­szłych poko­leń – aby przed­sta­wić obraz życia w cza­sie oku­pa­cji nie­miec­kiej, kiedy Mama zosta­ła z czwór­ką dora­sta­ją­cych dzie­ci i musia­ła sobie radzić z ich wycho­wa­niem i wyżywieniem.