Urodził się 5 lipca 1897 w Chocimiu (Rumunia), syn Jerzego i Marii z Krajewskich. Jako uczeń Gimnazjum Męskiego w Suwałkach uciekł z domu i zaciągnął się do służby w Legionach Polskich. Potem brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po demobilizacji zdał maturę i w 1926 wstąpił do wojska jako oficer zawodowy.
Służył kolejno w 8 pal w Płocku (1926 – 1934) i 19 pal w Mołodecznie (1934 – 1939). We wrześniu 1939 brał udział w wojnie polsko-niemieckiej. Po kampanii wrześniowej przybył do Wilna i ukrywał się w domu swej siostry. Na początku października został aresztowany przez NKWD. Przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku, skąd przesłał do rodziny kilka listów. Zginął rozstrzelany w siedzibie NKWDE w Charkowie w kwietniu 1940 roku.
Żona Mieczysława Zinkiewicza Zofia (1903) oraz córka Irena (1927) mieszkały przed wojną w Mołodecznie w woj. wileńskim. Po wkroczeniu Armii Czerwonej, w październiku 1939 żona została aresztowana przez NKWD pod zarzutem uprawiania propagandy niepodległościowej.
Po sześciomiesięcznym pobycie w więzieniu w Mołodecznie wyrokiem sądowym została skazana na karę długoletniego pozbawienia wolności. Wywieziona do łagru w miejscowości Jawas w Mordwińskiej ASRR, przebywała tam do czasu ogłoszenia tzw. amnestii dla Polaków.
W lipcu 1942 roku wstąpiła do Armii Andersa, gdzie pełniła funkcję kancelistki w dowództwie artylerii. Wraz z armią przeszła szlak bojowy. W dniu 20 sierpnia 1947 została zwolniona ze służby w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. W tym samym roku poślubiła pułkownika dyplomowanego Wojska Polskiego Stanisława Künstlera i wraz z drugim mężem osiedliła się w Wielkiej Brytanii.
Po aresztowaniu matki w Mołodecznie córka Irena została przygarnięta przez żonę osadzonego w obozie w Starobielsku i zamordowanego następnie w Charkowie nauczyciela Czesława Góreckiego. Do lutego 1942 roku mieszkała w Mołodecznie u Reginy Góreckiej. Następnie zaopiekowali się nią rodzice matki, zamieszkali w Toruniu. Do końca okupacji przebywała u dziadków.
Po śmierci drugiego męża Zofia primo voto Zinkiewicz wróciła w 1981 roku na stałe do Polski i zamieszkała u córki w Bydgoszczy. Zmarła w 1985 roku. Pochowana w Toruniu.