Zinkiewicz Mieczysław

Uro­dził się 5 lipca 1897 w Cho­ci­miu (Rumu­nia), syn Jerze­go i Marii z Kra­jew­skich. Jako uczeń Gim­na­zjum Męskie­go w Suwał­kach uciekł z domu i zacią­gnął się do służ­by w Legio­nach Pol­skich. Potem brał udział w woj­nie pol­sko-bol­sze­wic­kiej. Po demo­bi­li­za­cji zdał matu­rę i w 1926 wstą­pił do woj­ska jako ofi­cer zawodowy.

Słu­żył kolej­no w 8 pal w Płoc­ku (1926 – 1934) i 19 pal w Moło­decz­nie (1934 – 1939). We wrze­śniu 1939 brał udział w woj­nie pol­sko-nie­miec­kiej. Po kam­pa­nii wrze­śnio­wej przy­był do Wilna i ukry­wał się w domu swej sio­stry. Na począt­ku paź­dzier­ni­ka został aresz­to­wa­ny przez NKWD. Prze­by­wał w obo­zie jeniec­kim w Sta­ro­biel­sku, skąd prze­słał do rodzi­ny kilka listów. Zgi­nął roz­strze­la­ny w sie­dzi­bie NKWDE w Char­ko­wie w kwiet­niu 1940 roku.

Żona Mie­czy­sła­wa Zin­kie­wi­cza Zofia (1903) oraz córka Irena (1927) miesz­ka­ły przed wojną w Moło­decz­nie w woj. wileń­skim. Po wkro­cze­niu Armii Czer­wo­nej, w paź­dzier­ni­ku 1939 żona zosta­ła aresz­to­wa­na przez NKWD pod zarzu­tem upra­wia­nia pro­pa­gan­dy niepodległościowej.

Po sze­ścio­mie­sięcz­nym poby­cie w wię­zie­niu w Moło­decz­nie wyro­kiem sądo­wym zosta­ła ska­za­na na karę dłu­go­let­nie­go pozba­wie­nia wol­no­ści. Wywie­zio­na do łagru w miej­sco­wo­ści Jawas w Mor­dwiń­skiej ASRR, prze­by­wa­ła tam do czasu ogło­sze­nia tzw. amne­stii dla Polaków.

W lipcu 1942 roku wstą­pi­ła do Armii Ander­sa, gdzie peł­ni­ła funk­cję kan­ce­list­ki w dowódz­twie arty­le­rii. Wraz z armią prze­szła szlak bojo­wy. W dniu 20 sierp­nia 1947 zosta­ła zwol­nio­na ze służ­by w Pol­skich Siłach Zbroj­nych na Zacho­dzie. W tym samym roku poślu­bi­ła puł­kow­ni­ka dyplo­mo­wa­ne­go Woj­ska Pol­skie­go Sta­ni­sła­wa Kün­stle­ra i wraz z dru­gim mężem osie­dli­ła się w Wiel­kiej Brytanii.

Po aresz­to­wa­niu matki w Moło­decz­nie córka Irena zosta­ła przy­gar­nię­ta przez żonę osa­dzo­ne­go w obo­zie w Sta­ro­biel­sku i zamor­do­wa­ne­go następ­nie w Char­ko­wie nauczy­cie­la Cze­sła­wa Górec­kie­go. Do lute­go 1942 roku miesz­ka­ła w Moło­decz­nie u Regi­ny Górec­kiej. Następ­nie zaopie­ko­wa­li się nią rodzi­ce matki, zamiesz­ka­li w Toru­niu. Do końca oku­pa­cji prze­by­wa­ła u dziadków.

Po śmier­ci dru­gie­go męża Zofia primo voto Zin­kie­wicz wró­ci­ła w 1981 roku na stałe do Pol­ski i zamiesz­ka­ła u córki w Byd­gosz­czy. Zmar­ła w 1985 roku. Pocho­wa­na w Toruniu.