Witucki Andrzej

Uro­dził się 19 listo­pa­da 1890 w Win­nej koło Środy. Syn Jana i Józe­fy z domu Mądry. 

Brał udział w Powsta­niu Wiel­ko­pol­skim oraz w woj­nie pol­sko-bol­sze­wic­kiej. Potem słu­żył w Poli­cji Pań­stwo­wej, ostat­nio jako zastęp­ca komen­dan­ta Poste­run­ku w Chojnicach. 

W nie­zna­nych oko­licz­no­ściach dostał się we wrze­śniu 1939 do sowiec­kiej nie­wo­li. Prze­by­wał w obo­zie jeniec­kim w Ostasz­ko­wie. Zgi­nął roz­strze­la­ny w kwiet­niu 1940 w sie­dzi­bie NKWD w Kali­ni­nie (Twer).

Żona Andrze­ja Wituc­kie­go Fran­cisz­ka, córka Iza­be­la (1920) i syn Tade­usz (1921) miesz­ka­li przed wojną w Choj­ni­cach. W cza­sie oku­pa­cji nie­miec­kiej żona i córka zosta­ły wywie­zio­ne na robo­ty przy­mu­so­we. Po woj­nie wró­ci­ły do Pol­ski i zamiesz­ka­ły w Kosza­li­nie. Syn Tade­usz został w 1943 zamor­do­wa­ny przez Niem­ców w Chojnicach.