Urodził się 27 sierpnia 1907 roku w Kałku, woj. łódzkie, w rodzinie Wojciecha i Józefy z Żabierków.
W 1928 roku ukończył gimnazjum koedukacyjne Rady Opiekuńczej w Koninie, a w latach 1929 – 1933 studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie poznał swoją przyszłą żonę (magister filozofii, przyszła nauczycielka).
Po odbyciu aplikacji w 1938 roku złożył egzamin sędziowski i decyzją Prezesa Sądu Apelacyjnego w Poznaniu 4 lutego 1939 roku został skierowany do Sądu Okręgowego w Kaliszu, a 6 lutego 1939 roku przez Ministra Sprawiedliwości został mianowany asesorem sądowym w Okręgowym Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu.
Jedynym zachowanym dokumentem wojskowym (słabo czytelnym) jest karta przydziału z 28 września 1938 roku, z której wynika, że ppor. Kazimierz Mieczysław Połatyński został mianowany dowódcą plutonu strzeleckiego w 29. Pułku Strzelców Kaniowskich.
We wrześniu 1939 roku podczas działań wojennych dostał się do niewoli i został internowany w obozie w Starobielsku, skąd do rodziny dotarły trzy kartki, ostatnia z 5 marca 1940.
Odznaczony pośmiertnie Odznaką Pamiątkową Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 (Londyn, 15 sierpnia 1985, nr leg. 11504, oraz Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939, nr 8 – 99-396).
Żona Zofia wraz z synem Wojciechem Józefem i córką Tereską (późniejsi magistrowie inżynierowie) wojnę spędziła w Koninie i Kaliszu, unikając deportacji i wywiezienia do Rzeszy.
W czasie wojny poszukiwania zaginionego były bezowocne. Dopiero po wojnie z Międzynarodowego Czerwonego Krzyża pani Połatyńska otrzymała informację, że Kazimierz Mieczysław Połatyński figuruje na liście osób zaginionych.