Linsenman Władysław Marceli

Uro­dził się 18 czerw­ca 1884 roku w War­sza­wie, syn Anto­nie­go i Marian­ny z Sikorskich.

Absol­went Gim­na­zjum w War­sza­wie. Stu­dia w Insty­tu­cie Wete­ry­na­rii w War­sza­wie roz­po­czął w 1904 roku. W 1905 roku w wyni­ku zamie­szek stu­denc­kich Insty­tut został zamknię­ty przez wła­dze rosyj­skie. W dwa mie­sią­ce po otwar­ciu Insty­tu­tu 16 maja 1907 został postrze­lo­ny przez oddział koza­ków. Oprócz niego zosta­li ranni inni stu­den­ci (K. Mil­lak, Uczel­nia Wete­ry­na­ryj­na w War­sza­wie 1840/1965). Prze­niósł się następ­nie na stu­dia do Dorpa­tu, bar­dzo popu­lar­ne­go w owym cza­sie wśród Pola­ków ośrod­ka aka­de­mic­kie­go. Do nauki w Dorpa­cie zachę­ca­ła, oprócz dobre­go euro­pej­skie­go pozio­mu nauko­we­go, szcze­gól­na, wol­no­ścio­wa atmos­fe­ra mia­sta. Dzia­ła­ły tu pol­skie kor­po­ra­cje aka­de­mic­kie. Fili­strem jed­nej z nich zało­żo­nej przez stu­den­tów Insty­tu­tu Wete­ry­na­ryj­ne­go, Luty­cji, był od 1909 roku. Dyplom leka­rza wete­ry­na­rii uzy­skał w 1911 roku.

Po ukoń­cze­niu stu­diów od maja do wrze­śnia 1911 roku zosta­je przy­dzie­lo­ny do zespo­łu wete­ry­na­ryj­ne­go leczą­ce­go konie pra­cu­ją­ce przy kana­łach w Szlis­sel­bur­gu. Na pań­stwo­wą służ­bę rosyj­ską jako powia­to­wy lekarz wete­ry­na­rii w Wagar­sza­pa­cie, w powie­cie ecz­mi­ja­dziń­skim, guber­ni ere­wań­skiej, został skie­ro­wa­ny 23 stycz­nia 1912 roku. Ze sta­no­wi­ska tego w listo­pa­dzie 1914 roku został powo­ła­ny do armii czyn­nej w służ­bie rosyj­skiej. Do 3 stycz­nia 1917 roku słu­żył w 152 obo­zo­wym bata­lio­nie jako młod­szy lekarz wete­ry­na­rii, a następ­nie do 3 stycz­nia 1918 roku w I Astra­chań­skim kozac­kim pułku jako star­szy lekarz weterynarii.

W 1918 roku wraca do kraju i obej­mu­je sta­no­wi­sko leka­rza powia­to­we­go wete­ry­na­rii w Sierp­cu. Od kwiet­nia 1920 roku do lute­go 1921 roku służy w Woj­sku Pol­skim jako star­szy ordy­na­tor szpi­ta­la koni I Armii w szar­ży kapi­ta­na. Po zwol­nie­niu do rezer­wy wraca do Sierp­ca na poprzed­nie sta­no­wi­sko. 29 maja 1923 roku otrzy­mu­je od mini­stra rol­nic­twa i dóbr pań­stwo­wych nomi­na­cję na sta­no­wi­sko pań­stwo­we­go leka­rza wete­ry­na­rii przy sta­ro­stwie w Sierp­cu w obrę­bie woje­wódz­twa war­szaw­skie­go. Za wyjąt­ko­wo gor­li­wą i owoc­ną pracę w służ­bie pań­stwo­wej 9 listo­pa­da 1931 roku zosta­je odzna­czo­ny srebr­nym krzy­żem zasłu­gi przez pre­ze­sa Rady Mini­strów. Z kolei 14 maja 1938 roku otrzy­mu­je od woje­wo­dy war­szaw­skie­go brą­zo­wy medal za dłu­go­let­nią służbę.

We wrze­śniu 1939 roku w stop­niu majo­ra zosta­je powo­ła­ny do woj­ska przez RKU Modlin. W woj­nie obron­nej 1939 roku jest kie­row­ni­kiem szpi­ta­la polo­we­go koni. Tra­fia do nie­wo­li sowiec­kiej. Osa­dzo­ny w obo­zie w Sta­ro­biel­sku. Był jed­nym z ponad stu leka­rzy wete­ry­na­rii wię­zio­nych (Sta­ro­bielsk, Kozielsk) i zamor­do­wa­nych przez NKWD.
Roz­strze­la­ny w Char­ko­wie, pocho­wa­ny w Pia­ti­chat­kach (Sta­ro­bielsk, Lista NKWD, poz. 2001).

Naj­bliż­sza rodzi­na: żona Sta­ni­sła­wa z domu Górec­ka, syn Janu­ariusz Jerzy i córka Maria Wie­sła­wa zosta­li ewa­ku­owa­ni z Sierp­ca przez War­sza­wę do Radzy­nia. Po powro­cie z ewa­ku­acji prze­by­wa­li przez okres oku­pa­cji u rodzi­ny w Raciążu.
W stycz­niu 1940 roku Niem­cy zapro­po­no­wa­li Sta­ni­sła­wie Lin­sen­man wydo­by­cie męża Wła­dy­sła­wa z nie­wo­li sowiec­kiej za pod­pi­sa­nie przez rodzi­nę volks­deu­stch listy. Zde­cy­do­wa­nie odmówiła.

Ze Sta­ro­biel­ska przy­szła tylko jedna karta, pie­czo­ło­wi­cie prze­cho­wy­wa­na przez żonę, nie­ste­ty po jej śmier­ci kore­spon­den­cja ta zaginęła.