Lange Oskar Emil

Uro­dził się 12 czerw­ca 1893, w Łodzi w rodzi­nie miesz­czań­skiej, syn Alfre­da i Pau­li­ny z domu Ziegler.

W 1913 roku ukoń­czył Gim­na­zjum w Łodzi, w któ­rym uczył się w jed­nej kla­sie z poetą Julia­nem Tuwi­mem. W tym samym roku roz­po­czy­na stu­dia medycz­ne w Dorpa­cie (Esto­nia), które prze­ry­wa I wojna świa­to­wa. Po powro­cie do Łodzi poma­ga rodzi­nie, udzie­la­jąc kore­pe­ty­cji z bio­lo­gii i łaci­ny. Od 1916 roku kon­ty­nu­uje stu­dia na nowo otwar­tym Wydzia­le Lekar­skim w Warszawie.

11 listo­pa­da 1918 zgła­sza się jako ochot­nik do służ­by w Woj­sku Pol­skim. Otrzy­mu­je przy­dział do Legii Aka­de­mic­kiej przy 28 Pułku Pie­cho­ty sta­cjo­nu­ją­cym w Łodzi, gdzie pełni służ­bę linio­wą do jej roz­wią­za­nia w 1919 roku.
16 stycz­nia 1919 roku zosta­je prze­nie­sio­ny jako medyk do izby przy­jęć two­rzo­ne­go w Łodzi 4 Woj­sko­we­go Szpi­ta­la Okrę­go­we­go (od 1937 im. Feli­cja­na Sławoj-Składkowskiego).

Uczest­ni­czy w woj­nie pol­sko-bol­sze­wic­kiej. Od 1 marca do maja 1920 roku zastę­pu­je leka­rza w Kościusz­kow­skim Szkol­nym Obo­zie Sape­rów na Powąz­kach, a od 5 maja na wła­sną proś­bę wyjeż­dża na front z przy­dzia­łem do 2 Pułku Szwo­le­że­rów – peł­niąc funk­cje zastęp­cy leka­rza pułkowego.

Po zakoń­cze­niu dzia­łań wojen­nych zosta­je odko­men­de­ro­wa­ny w latach 1921 – 1923 do Dowódz­twa Mia­sta War­sza­wy, celem kon­ty­nu­acji stu­diów medycz­nych na Wydzia­le Lekar­skim Uni­wer­sy­te­tu Warszawskiego.
Po ukoń­cze­niu stu­diów w 1923 roku otrzy­mu­je przy­dział do jed­no­stek sta­cjo­nu­ją­cych na tere­nach Gro­dzieńsz­czy­zny i Wileńsz­czy­zny, m.in. pra­cu­je w Szpi­ta­lu Woj­sko­wym na Anto­ko­lu w Wil­nie i 86 Pułku Pie­cho­ty jako lekarz pułku i gar­ni­zo­nu w Moło­decz­nie oraz 4 Dyonie Samo­cho­do­wym w Grodnie.

W 1930 roku zosta­je prze­nie­sio­ny do 4 Pułku Arty­le­rii Cięż­kiej w Łodzi, w któ­rym peł­nił funk­cje leka­rza puł­ko­we­go. Do 1939 roku pra­co­wał rów­nież w 4 Okrę­go­wym Szpi­ta­lu Woj­sko­wym w Łodzi i innych miej­skich pla­ców­kach służ­by zdro­wia. W latach 1934 – 1939 zatrud­nio­ny był jako lekarz w Gim­na­zjum, w któ­rym wcze­śniej się uczył.

W sierp­niu 1939 roku skie­ro­wa­ny wraz z 4 Puł­kiem Arty­le­rii Cięż­kiej do obro­ny Warszawy.

Oko­licz­no­ści wzię­cia do nie­wo­li są rodzi­nie nie­zna­ne. Praw­do­po­dob­nie, wyco­fu­jąc się na Wschód, słu­żył w two­rzo­nych polo­wych szpi­ta­lach i w któ­rymś z nich został wzię­ty do nie­wo­li i osa­dzo­ny w obo­zie spe­cjal­nym NKWD w Sta­ro­biel­sku. Stam­tąd rodzi­na otrzy­ma­ła dwie kart­ki pocz­to­we dato­wa­ne na 29 listo­pa­da 1939 oraz 8 marca 1940.

Zwią­zek mał­żeń­ski zawarł w dniu 10 paź­dzier­ni­ka 1928 roku w Wil­nie z Hali­ną Nie­wia­dow­ską-Furo­wi­czów­ną, z którą miał dwóch synów: Tade­usza (ur. 1931) i Janu­sza (ur. 1939).

Posia­da­ne wyróż­nie­nia i odznaczenia:

• Medal pamiąt­ko­wy za wojnę 1918 – 1921 (10 listo­pa­da 1928)
• Medal X‑lecia Odzy­ska­nej Nie­pod­le­gło­ści (17 grud­nia 1928)
• Medal Brą­zo­wy za dłu­go­let­nia służ­bę (24 maja 1938)
• Srebr­ny Krzyż Zasłu­gi (1939)

Pośmiert­nie:

• Medal za udział w woj­nie obron­nej 1939 (29 marca 1999)
• Odzna­ka Pamiąt­ko­wa Kam­pa­nii Wrze­śnio­wej 1939 (nada­na przez Rząd RP w Lon­dy­nie 15 sierp­nia 1985)

Mia­no­wa­ny na sto­pień majo­ra Woj­ska Pol­skie­go (5 paź­dzier­ni­ka 2007).