Kumuniecki Michał

Kpt. rez. Michał Kumu­niec­ki, syn Anto­nie­go i Marii z Błasz­czyń­skich, uro­dził się 27 sierp­nia 1896 roku w Żywcu. Pocho­dził z rodzi­ny patrio­tycz­nej Andrze­ja Komonieckiego.

• 1909 – 1911 Uczeń Szko­ły Real­nej w Żywcu. Nale­ży do kon­spi­ra­cyj­nej szko­ły pol­skiej i do harcerstwa.
• 1913 Zwią­zek Strze­lec­ki Legio­no­wy, ps. „Wybic­ki”.
• 1914 Koń­czy Szko­łę Pod­ofi­cer­ską Związ­ku Strze­lec­kie­go, 6 sierp­nia wyru­sza do Legio­nów pod roz­ka­zy Józe­fa Pił­sud­skie­go i służy w I Plu­to­nie, 3 Kom­pa­nii Nor­wi­da Neu­ge­bau­era, I Brygady.
• 1915 Cho­ro­ba, ope­ra­cja chi­rur­gicz­na. W Żywcu koń­czy Szko­łę Real­ną. Przy­mu­so­wo wcie­lo­ny do woj­ska austriac­kie­go, koń­czy Szko­łę Ofi­ce­rów Rezer­wy w Opa­wie, zosta­je wysła­ny na front włoski.
• 1916 – 1920 Prze­by­wa w nie­wo­li rosyj­skiej, po powro­cie wysła­ny na front wło­ski. W Udine Fra­ilac­co we Wło­szech nawią­zu­je kon­takt z były­mi ofi­ce­ra­mi Legio­nów, tam wstę­pu­je do Powszech­nej Orga­ni­za­cji Woj­sko­wej. W grud­niu wraca do Żywca, bie­rze udział w wal­kach na Ślą­sku. W walce pod Zebrzy­do­wi­ca­mi dosta­je się do nie­wo­li cze­skiej. Po powro­cie z nie­wo­li od lute­go do wrze­śnia 1919 roku dowo­dzi kom­pa­nią na gra­ni­cy czeskiej.
• 1920 Przy­dzie­lo­ny do 12 Pułku Pie­cho­ty w Wado­wi­cach, prze­cho­dzi całą kam­pa­nię bol­sze­wic­ką jako pod­po­rucz­nik, dowód­ca plu­to­nu, adiu­tant bata­lio­nu, dowód­ca kompanii.
• 1920 – 1924 W listo­pa­dzie 1920 urlo­po­wa­ny na stu­dia aka­de­mic­kie. Koń­czy z wyróż­nie­niem Poli­tech­ni­kę Lwow­ską , Wydział Archi­tek­tu­ry otrzy­mu­jąc dyplom inży­nie­ra-archi­tek­ta, oraz stu­dia w szko­le malar­stwa w Amal­fi, we Wło­szech. Powsta­je cykl akwa­re­li, pej­za­ży wło­skich i obiek­tów sakral­nych, głów­nie drew­nia­nych kościo­łów. Prace te ule­gły w cza­sie Powsta­nia War­szaw­skie­go zniszczeniu
• 1925 – 1939 Pra­cu­je w Mini­ster­stwie Spraw Wewnętrz­nych, w Depar­ta­men­cie Budow­nic­twa, a następ­nie, do wybu­chu wojny, na sta­no­wi­sku archi­tek­ta powia­to­we­go w Łowi­czu, Kut­nie i Socha­cze­wie. Wyko­nu­je pro­jek­ty szkół, szpi­ta­li, dwor­ców kole­jo­wych Domów Ludo­wych i budyn­ków miesz­kal­nych. Stale pogłę­bia swoją wie­dzę o nowe osią­gnię­cia w dzie­dzi­nie świa­to­wej archi­tek­tu­ry i budow­nic­twa. Jest czło­wie­kiem twór­czym, pra­cow­ni­kiem nauko­wym na Poli­tech­ni­ce War­szaw­skiej u prof. Sta­ni­sła­wa Noakow­skie­go. Uczest­ni­czy w pro­jek­to­wa­niu wielu prac kon­kur­so­wych. Razem z mał­żeń­stwem arty­stów pla­sty­ków Karo­la i Zofią Stry­jeń­ski­mi bie­rze udział w wyróż­nio­nym pro­jek­cie Pol­skie­go Pawi­lo­nu na świa­to­wej Wysta­wie w Pary­żu. Posia­da boga­tą biblio­te­kę facho­wą, także w języ­ku fran­cu­skim i nie­miec­kim. Żona Bar­ba­ra, zaan­ga­żo­wa­na w pracę kon­spi­ra­cyj­ną w cza­sie oku­pa­cji, udo­stęp­nia­ła tę biblio­te­kę dla celów dydak­tycz­nych stu­den­tom pod­ziem­nej Politechniki.
  Var­sa­via­ni­sta Jerzy Kasprzyc­ki go jako wytraw­ne­go znaw­cę rynku budow­la­ne­go, zna­ne­go z pro­jek­to­wa­nia i reali­za­cji nowo­cze­snych budyn­ków i willi w War­sza­wie, głów­nie na Mokotowie.
• 1928 Zawie­ra zwią­zek mał­żeń­ski z Bar­ba­rą Dąb­kow­ską, z która ma córkę Marię (ur. w 1929). Żona Bar­ba­ra ukoń­czy­ła gim­na­zjum Gra­cja­na Pyrka, orzy­ma­ła matu­rę i roz­po­czę­ła pracę w dzia­le buchal­te­rii firmy „Bra­cia Jabłkowscy”.
• 1939 Zmo­bi­li­zo­wa­ny (rezer­wa ofi­cer­ska OK‑1) w ran­dze kapi­ta­na wyru­sza 3 rze­śnia z War­sza­wy jako dowód­ca pocią­gu pan­cer­no-tech­nicz­ne­go na Wschód i tam po 17 wrze­śnia zosta­je wzię­ty do nie­wo­li sowiec­kiej. W listo­pa­dzie 1939 nad­szedł od niego list do żony pisa­ny z obozu w Kozielsku.
• 1940 Figu­ru­je na liście trans­por­to­wej NKWD do Katy­nia z dnia 9 kwiet­nia 1940 pod nr 025/1 poz.79
• 1943 Eks­hu­mo­wa­ny wiosną1943 roku z dołu śmier­ci w Katy­niu (Lista Katyń­ska CK AM nr 01563). Przy zwło­kach zna­le­zio­no meda­lik, legi­ty­ma­cję służ­bo­wą, wizy­tów­ki i zdję­cia rodzinne.
• W „Nowym Kurie­rze War­szaw­skim” z 23 czerw­ca 1943 uka­za­ła się lista roz­po­zna­nych ofiar, pol­skich ofi­ce­rów zamor­do­wa­nych w Katy­niu. Michał Kumu­niec­ki był na niej umiesz­czo­ny pod nume­rem 01565.

Ojciec mój, Michał Kumu­niec­ki, był czło­wie­kiem o sta­łym cha­rak­te­rze, nie­zwy­kle uta­len­to­wa­ny, typ świa­tow­ca inte­li­gen­ta, bie­gle wła­da­ją­cy czte­re­ma języ­ka­mi. Mówił pięk­nym lite­rac­kim języ­kiem. Zawsze uśmiech­nię­ty, pogod­ne­go uspo­so­bie­nia. Kochał rodzi­nę, był tro­skli­wym mężem i ojcem. Mimo wielu obo­wiąz­ków, zawsze zna­lazł czas dla córki i syna, cho­dząc z nimi na wysta­wy, do muzeum, do Łazie­nek, kina i teatru, wpa­ja­jąc umi­ło­wa­nie Ojczy­zny. Miał wiele zain­te­re­so­wań. Był kolek­cjo­ne­rem broni, cho­dził na polo­wa­nia. Już w okre­sie pracy kon­spi­ra­cyj­nej, jako uczeń Szko­ły Real­nej w Żywcu pierw­sze miej­sca w strzelaniu.

Żona Bar­ba­ra zmar­ła w 1952 roku. Córka Maria, uro­dzo­na 12 lipca 1929, ukoń­czy­ła po woj­nie stu­dia w Szko­le Głów­nej Pla­no­wa­nia i Sta­ty­sty­ki i pra­co­wa­ła w Mini­ster­stwie Gospo­dar­ki Komu­nal­nej, a następ­nie w Mini­ster­stwie Spra­wie­dli­wo­ści, do eme­ry­tu­ry do roku 1984. Syn Leszek, uro­dzo­ny 24 maja 1931, ukoń­czył stu­dia na Wydzia­le Archi­tek­tu­ry, Poli­tech­ni­ki War­szaw­skiej. Pra­co­wał jako star­szy pro­jek­tant w Biu­rze Pro­jek­tów w War­sza­wie i jako głów­ny pro­jek­tant w Libii. Zmarł w 2013 roku.

Rodzeń­stwo. Sio­stra Jadwi­ga, młod­sza o 17 lat, zmar­ła w wieku 102 lat. Mąż jej, dypl. inż mecha­nik, został aresz­to­wa­ny w listo­pa­dzie 1939za dzia­łal­ność kon­spi­ra­cyj­ną, zamor­do­wa­ny w Oświę­ci­miu nr obo­zo­wy 6449.
Bra­cia. Karol, legio­ni­sta, dypl. płk. Dowód­ca 67 pułku pie­cho­ty w Brod­ni­cy, zamor­do­wa­ny w Oświę­ci­miu, nr obo­zo­wy 8365.
Jan, porucz­nik Samo­dziel­nej Bry­ga­dy Strzel­ców Kar­pac­kich, uczest­nik walk na Bli­skim Wscho­dzie, w Afry­ce i we Wło­szech, ranny pod Tobru­kiem. Zmarł w 1969 roku w Żywcu.

Michał Kumu­niec­ki odzna­cze­nia: Krzyż Walecz­nych, Medal Nie­pod­le­gło­ści, meda­le za wojnę 1918/21 i Medal Dziesięciolecia.