Klarner Witold Aleksander

Uro­dził się 6 grud­nia 1902 roku w War­sza­wie jako jedno z pię­cior­ga dzie­ci Alfon­sa Klar­ne­ra i Julii z Harabaszewskich.

Naukę szkol­ną roz­po­czął w 1912 roku w sied­mio­kla­so­wej szko­le real­nej im. Sta­ni­sła­wa Sta­szi­ca w War­sza­wie, utwo­rzo­nej z ini­cja­ty­wy Sto­wa­rzy­sze­nia Tech­ni­ków jako pry­wat­na szko­ła z języ­kiem pol­skim. W gro­nie zało­ży­cie­li szko­ły był m. in. stryj Witol­da, Cze­sław Klar­ner, wybit­ny dzia­łacz gospo­dar­czy, aktyw­ny rów­nież spo­łecz­nie i politycznie.

W 1915 roku wobec zarzą­dzo­nej przez wła­dze rosyj­skie ewa­ku­acji z Kró­le­stwa Pol­skie­go wyje­chał z rodzi­ca­mi i rodzeń­stwem do Moskwy. Tam uczył się w szko­le real­nej Pol­skie­go Komi­te­tu Pomo­cy Ofia­rom Wojny, a po zakoń­cze­niu wojny, w 1918 roku razem z całą rodzi­ną wró­cił do nie­pod­le­głej już Pol­ski i kon­ty­nu­ował naukę w pań­stwo­wym gim­na­zjum im. Sta­ni­sła­wa Staszica.

W dra­ma­tycz­nych dniach wojny pol­sko-bol­sze­wic­kiej, w lipcu 1920 roku, zgło­sił się do woj­ska na ochot­ni­ka i jako sze­re­go­wy żoł­nierz wal­czył w 42. pułku pie­cho­ty. Po zwol­nie­niu z woj­ska w końcu wrze­śnia 1920 roku powró­cił do nauki w wyżej wspo­mnia­nym gim­na­zjum i zdał tam matu­rę w 1921 roku.
W tym samym roku roz­po­czął stu­dia na Wydzia­le Inży­nie­rii Lądo­wej Poli­tech­ni­ki War­szaw­skiej, które ukoń­czył w 1927 roku z wyni­kiem bar­dzo dobrym i otrzy­mał dyplom inży­nie­ra dróg i mostów. Po stu­diach odbył obo­wiąz­ko­wą ponad rocz­ną służ­bę woj­sko­wą jako saper i otrzy­mał sto­pień pod­po­rucz­ni­ka rezer­wy. W trak­cie służ­by ukoń­czył Szko­łę Pod­cho­rą­żych Rezer­wy Sape­rów Kole­jo­wych w Legio­no­wie. W latach 1932 i 1934 prze­by­wał na mie­sięcz­nych woj­sko­wych obo­zach szko­le­nio­wych. Jego prze­ło­że­ni woj­sko­wi wysta­wia­li mu naj­wyż­sze oceny zalet cha­rak­te­ru, sumien­no­ści, pra­co­wi­to­ści, ini­cja­ty­wy i samo­dziel­no­ści, a także wie­dzy i pozio­mu wyszko­le­nia technicznego.

Pracę zawo­do­wą roz­po­czął w okre­sie krót­ko­trwa­łej pro­spe­ri­ty gospo­dar­czej. W trud­nych warun­kach kry­zy­su gospo­dar­cze­go na począt­ku lat trzy­dzie­stych XX wieku w 1932 roku zde­cy­do­wał się zało­żyć wraz z kole­gą przed­się­bior­stwo budow­la­ne „W. Klar­ner, K. Grusz­czyń­ski Sp. z o.o.” z sie­dzi­bą w Kato­wi­cach. Gdy gospo­dar­ka zaczę­ła wycho­dzić z kry­zy­su, przed­się­bior­stwo obu mło­dych inży­nie­rów pro­wa­dzi­ło już prace budow­la­ne zarów­no na tere­nie Ślą­ska, jak i na tere­nie COP‑u: w Sta­lo­wej Woli i Sarzy­nie, gdzie zna­la­zło się wśród wyko­naw­ców bio­rą­cych udział w budo­wie Wytwór­ni Nitro­związ­ków Orga­nicz­nych „Nitro­za”, któ­rej pro­duk­cja miała być prze­zna­czo­na przede wszyst­kim na potrze­by wojska.
Wybuch II wojny świa­to­wej prze­kre­ślił wszyst­kie plany. W sierp­niu 1939 został zmo­bi­li­zo­wa­ny jako pod­ofi­cer rezer­wy. 17 wrze­śnia 1939 jego jed­nost­ka znaj­do­wa­ła się pod Bara­no­wi­cza­mi i tam dostał się do nie­wo­li sowiec­kiej. Prze­wie­zio­ny został do obozu w Koziel­sku i zamor­do­wa­ny w kwiet­niu 1940 roku w Katy­niu. Jego nazwi­sko zna­la­zło się na listach ofiar Zbrod­ni Katyń­skiej publi­ko­wa­nych w 1943 roku przez Niemców.

Witold Klar­ner był czło­wie­kiem o wielu zale­tach cha­rak­te­ru. Był zdol­ny, pra­co­wi­ty, pełen ini­cja­ty­wy, zarów­no w spra­wach zawo­do­wych, tak jak i w życiu pry­wat­nym. Był czło­wie­kiem miłym i cenio­nym towa­rzy­sko, zna­ko­mi­tym kom­pa­nem wypraw narciarskich.
Swoje życie oso­bi­ste usta­bi­li­zo­wał nie­dłu­go przed wojną, 14 lute­go 1939 roku poślu­bił Hele­nę Gawiń­ską. Mło­dzi mał­żon­ko­wie zamiesz­ka­li w War­sza­wie na Saskiej Kępie. Wspól­ne, szczę­śli­we życie nie trwa­ło długo.
Ich jedy­na córka Mag­da­le­na uro­dzi­ła się w ponu­rych dniach pierw­szej wojen­nej zimy, gdy Witold wię­zio­ny był w Koziel­sku. Ojcu i córce nigdy nie dane było się zobaczyć.