Karnicki Feliks Szczęsny

porucznik, oficer rezerwy WP

Uro­dził się 20 czerw­ca 1906 roku w Peters­bur­gu, syn Karo­la i Jadwigi.

Stu­dia ukoń­czył w roku 1930 w Szko­le Głów­nej Gospo­dar­stwa Wiej­skie­go w War­sza­wie spe­cja­li­zu­jąc się w zakre­sie mle­czar­stwa i sero­war­stwa. Po stu­diach pozo­stał na uczel­ni na sta­no­wi­sku star­sze­go asy­sten­ta w Zakła­dzie Mikro­bio­lo­gii i Prze­my­słu Rol­ne­go. W 1932 roz­stał się z uczel­nią i odbył kil­ku­mie­sięcz­ny staż w Lie­be­feld (Szwaj­ca­ria) w zna­nym insty­tu­cie mleczarskim.

Po powro­cie do kraju prze­no­si się do Cie­szy­na, gdzie roz­po­czy­na pracę jako wykła­dow­ca w Pań­stwo­wej Wyż­szej Szko­le Gospo­dar­stwa Wiej­skie­go pro­wa­dząc zaję­cia z tech­no­lo­gii mleka. Był współ­twór­cą i kie­row­ni­kiem Doświad­czal­nej Sta­cji Sero­war­skiej w Baża­no­wi­cach k/ Cie­szy­na, gdzie przy­go­to­wał pio­nier­ską pro­duk­cję sera emen­ta­ler w Pol­sce. Był powszech­nie uzna­nym fachow­cem w dzie­dzi­nie mikro­bio­lo­gii i tech­no­lo­gii mle­czar­skiej a szcze­gól­nie w sero­war­stwie. Nie­ste­ty roz­wój wyda­rzeń unie­moż­li­wił Mu twór­czy udział w kształ­to­wa­niu mle­czar­stwa pol­skie­go, a był on wszak już wtedy oce­nia­ny jako wybit­ny prak­tyk i teo­re­tyk w tej dziedzinie.

W roku 1934 oże­nił się z kole­żan­ką ze stu­diów Hali­ną Flesz, która pra­co­wa­ła póź­niej wraz z Nim w Doświad­czal­nej Sta­cji Sero­war­skiej w Baża­no­wi­cach jako wolon­ta­riusz. Trzy lata póź­niej uro­dzi­ła się Jego córka Hanna.

W sierp­niu 1939 roku wyje­chał wraz z mał­żon­ką na urlop na Węgry, ale zbli­ża­ją­ca się wojna zmu­si­ła ich do powro­tu do kraju. Powo­ła­nie do woj­ska otrzy­mał w końcu sierp­nia 1939 roku. Wyje­chał do Wło­dzi­mie­rza Wołyń­skie­go jako porucz­nik rezer­wy arty­le­rii prze­ciw­lot­ni­czej. Ranny w począt­kach wojny. Po rosyj­skiej inwa­zji na Pol­skę 17 wrze­śnia 1939 roku zagar­nię­ty przez Armie Czer­wo­na i osa­dzo­ny w obo­zie w Sta­ro­biel­sku. W końcu stycz­nia 1940 roku rodzi się jego syn Zbi­gniew i wia­do­mość ta podob­no do Niego dociera.

Zamor­do­wa­ny wraz z inny­mi w Char­ko­wie i pogrze­ba­ny w miej­scu stra­ceń Piatichatki.

Żona jego Hali­na wraz dzieć­mi spę­dzi­ła wojnę we wsi Chy­bi­ce k/Starachowic, gdzie pro­wa­dzi­ła mle­czar­nię współ­pra­cu­jąc z lokal­ny­mi oddzia­ła­mi AK. Po zakoń­cze­niu wojny wró­ci­ła do Cie­szy­na i kon­ty­nu­owa­ła pracę w Doświad­czal­nej Sta­cji Sero­war­skiej, a także w Wyż­szej Szko­le Gospo­dar­stwa Wiejskiego.
W 1950 prze­nio­sła się do Olsz­ty­na, gdzie była współ­twór­cą Wydzia­łu Mle­czar­skie­go Wyż­szej Szko­ły Rol­ni­czej i wie­lo­let­nim kie­row­ni­kiem Zakła­du Mikro­bio­lo­gii na tym Wydzia­le. Zmar­ła w roku 1999.

Córka Hanna ukoń­czy­ła Aka­de­mię Medycz­ną w Gdań­sku i była zna­nym onko­lo­giem. Obec­nie na emeryturze.
Syn Zbi­gniew ukoń­czył Wydział Rybac­ki w Wyż­szej Szko­le Rol­ni­czej w Olsz­ty­nie. Pra­co­wał w Orga­ni­za­cji Wyży­wie­nia i Rol­nic­twa FAO/ONZ w Rzy­mie oraz przez wiele lat w Mor­skim Insty­tu­cie Rybac­kim w Gdyni, któ­re­go był dyrek­to­rem. Obec­nie na emeryturze.

 

STAROBIELSK
Lista NKWD poz. 1793

Infor­ma­cje podał syn, Zbi­gniew Karnicki