Karbowski Franciszek

Uro­dził się w 1894, syn Jana. Słu­żył w Poli­cji Pań­stwo­wej w Białymstoku. 

W nie­zna­nych oko­licz­no­ściach dostał się we wrze­śniu 1939 roku do sowiec­kiej nie­wo­li. Prze­by­wał w obo­zie jeniec­kim w Ostasz­ko­wie. Zgi­nął roz­strze­la­ny w kwiet­niu 1940 w sie­dzi­bie NKWD w Kali­ni­nie (Twer).

Losy naj­bliż­szych: Żona Fran­cisz­ka Kar­bow­skie­go Wła­dy­sła­wa (1905), córki Aure­lia (1923) i Irena (1929) oraz syn Jan (1931) miesz­ka­li przed wojną w Białymstoku. 

W dniu 13 kwiet­nia 1940 zosta­li wywie­zie­ni do Kazach­sta­nu, do miej­sco­wo­ści Cze­kat w obwo­dzie paw­ło­dar­skim. W paź­dzier­ni­ku 1940 roku z powo­du chro­nicz­ne­go nie­do­ży­wie­nia połą­czo­ne­go z zaka­że­niem żół­tacz­ką zmar­ła w Cze­ka­cie żona Wła­dy­sła­wa. Naj­star­sza córka Aure­lia pra­co­wa­ła w koł­cho­zie w Cze­ka­cie, nato­miast młod­sze rodzeń­stwo zosta­ło zatrud­nio­ne u kazach­skich hodow­ców bydła przy wypa­sie krów. W 1945 roku syn Jan został umiesz­czo­ny w Domu Dziec­ka w Pawłodarze. 

Jego sio­stry powró­ci­ły do Pol­ski i zamiesz­ka­ły w Byd­gosz­czy. Jan wró­cił do Pol­ski w 1946 roku razem z dzieć­mi z rosyj­skich sie­ro­ciń­ców. Do 1948 roku prze­by­wał w Domu Dziec­ka  Kwi­dzy­nie. Syn Jan, z zawo­du elek­tro­me­cha­nik oraz for­mierz, po opusz­cze­niu Domu Dziec­ka miesz­kał na Ślą­sku. W 1992 roku prze­pro­wa­dził się z Cie­szy­na do Bydgoszczy.