Urodził się 18 września 1898 r. w Krakowie, jako syn Stanisława i Marii z Bukowskich. (…)
W 1919 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Naukę jednak przerwał i 1 kwietnia 1920 r. zgłosił się do Wojskowego Szpitala Okręgowego w Krakowie, gdzie jako sanitariusz do 27 lipca. Wcześniej, 1 stycznia 1920 r., przeniesiono go na etat oficera sanitarnego, a 1 czerwca otrzymał nominację na porucznika. Kiedy wojska polsko-bolszewicka osiągnęła fazę kulminacyjną i sowieckie dywizje zagroził Warszawie, zgłosił się na ochotnika prośbą o przydział do jednostki liniowej. Trafił do 49. Pułku Piechoty, gdzie służył najpierw w 3., a następnie w 1. Batalionie. 15 listopada 1920 r. został przeniesiony do sztabu 18. Dywizji Piechoty, gdzie pełnił funkcję adiutanta szefa sanitarnego. 18 grudnia bezterminowo go urlopowano, a następnie zwolniono z armii i przeniesiono do rezerwy w 1921 r. (…)
Studia ukończył po przerwie wojennej uzyskaniem tytułu doktora wszech nauk lekarskich w 1925 r. (…) Po otrzymaniu dyplomu podjął pracę w Klinice Chorób Wewnętrznych UJ, od lipca 1926 r. jako asystent. 7 stycznia 1935 r. otrzymał nominację na adiunkta. (…)
W sierpniu 1939 r. porucznika Stanisława Karasińskiego objęła mobilizacja, przydzielono go do batalionu budowy Mastów w Krakowie w charakterze lekarza. We wrześniu wraz z batalionem wyruszył na front. Według informacji rodziny walczył w okolicach Lublina, skąd nadeszła kartka pocztowa. Jego losy wojenne nie są znane. Wiadomo tylko, że po 17 września znalazł się w obozie jenieckim w Starobielsku, skąd rodzina otrzymała pocztówkę w styczniu 1940 r., jedyny znak życia, a zarazem jedyny ślad pobytu w obozie. Stanisław Karasiński nie figuruje w głównych spisach jeńców obozu w Starobielsku ani na liście oficerów, którzy zmarli w obozie. Jego nazwisko znajduje się natomiast w aneksie i na sowieckich listach wywozowych. Według informacji, jakie posiada rodzina, zmarł w obozie na tyfus.(…).