Urodził się 19 września 1888 w Warszawie, jako syn Zygmunta i Zofii z Kosteckich.
Dzieciństwo i młodość spędził w Rydze, gdzie jego ojciec był sędzią sądu okręgowego.
Po maturze przez rok pełnił służbę w armii rosyjskiej. W latach 1909 – 1914 studiował Inżynierię Lądową na Politechnice w Rydze (przerwał w 1914 roku). Członek Korporacji Studenckiej „Arkonia”.
W 1911 brał udział w ćwiczeniach oficerów rezerwy w Dźwińsku. W 1914 roku powołany do armii, walczył na Kaukazie, następnie w Prusach Wschodnich, okolicach Suwałk, a także Grodna i Wilna.
W 1917 roku już jako porucznik, przeniesiony na własną prośbę do formacji polskich: 1 Korpus Wschodni gen Józefa Dowbór-Muśnickiego.
W 1918 roku w czasie urlopu na Kaukazie aresztowany przez bolszewików, po jakimś czasie zbiegł.
W lutym 1919 wraca do wojska (Rembertów, następnie dowódca III dywizjonu 3 p.a.p.Wlkp).
Od 9 września 1919 do końca wojny walczy w 14 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej na froncie litewsko-białoruskim. Awans na kapitana, odznaczony orderem Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Po wojnie pozostaje w służbie czynnej. Kończy Wyższą Szkołę Wojenną, awansowany do stopnia podpułkownika. W następnych latach pracuje m.in. w Sztabie Głównym, od 1929 roku jest Komendantem garnizonu w Inowrocławiu.
W 1930 roku awansowany do stopnia pułkownika. Następnie mianowany Komendantem Rej. Inspektoratu Koni w Bydgoszczy.
12 czerwca 1929 poślubia Marię Sinicyn.
Od 1 września 1939 bierze udział w kampanii wrześniowej jako szef sztabu grupy „Włodzimierz”. Wzięty do niewoli sowieckiej, przebywał najpierw w szpitalu w Kijowie, potem w Starobielsku.
Stan rodzinny – żona: Maria Sinicyn (1° v Kreisler, 28 maja 1891 – 8 kwietnia 1984), córki: Maria (ur. 12 marca 1930), Jolanta (10 listopada 1931 – 29 października 1988), pasierb: Aleksander v Kreisler (29 stycznia 1918 – 16 stycznia 1942, zmarł w Oświęcimiu, jako Aleksander Szcześniak, nr obozowy 446).