Głowacki Stanisław

Uro­dzo­ny 26 czerw­ca 1902 roku w Tar­no­wie. Syn Gusta­wa i Micha­li­ny, jeniec Sta­ro­biel­ska. Zamor­do­wa­ny w Char­ko­wie w 1940 roku.

W 1918 roku, w wieku 16 lat, jako ochot­nik został zaprzy­się­żo­ny we Lwo­wie. Został przy­dzie­lo­ny do 4 pp. 14 komp. („Upraw­nio­ny do nosze­nia pasa z bagne­tem”). 19 stycz­nia 1919 roku został zwol­nio­ny „z powo­du mało­let­nio­ści”. Otrzy­mał odzna­kę hono­ro­wą „Orlę­ta za udział w bojach w obro­nie Lwowa i Kre­sów Wschod­nich w latach 1918 – 1919”.

W roku 1920 stara się o przy­ję­cie do Szko­ły Pod­cho­rą­żych Pie­cho­ty w War­sza­wie. 21 czerw­ca 1921 roku został mia­no­wa­ny do stop­nia pod­cho­rą­że­go, w roku 1922 ofi­cer Kom­pa­nii 8., adiu­tant Baonu Sztab., w stop­niu pod­po­rucz­ni­ka. Do roku 1931 peł­nił funk­cję komen­dan­ta Przy­spo­so­bie­nia Woj­sko­we­go powia­tu tar­now­skie­go i dąbrow­skie­go (służ­ba w 16 pp. w Tar­no­wie) i dowód­cy III plu­to­nu 1 Kom­pa­nii Baonu Podch. Rez. Piech. nr 2 (Bie­dru­sko).

10 paź­dzier­ni­ka 1932 roku otrzy­mu­je patent ofi­cer­ski z pod­pi­sem Józe­fa Pił­sud­skie­go. W latach 1932 – 1937 był wykła­dow­cą w Szko­le Pod­cho­rą­żych w Byd­gosz­czy, a  w latach 1937 – 1939 słu­żył w Szko­ły Pod­ofi­cer­skiej 38 pp. w Przemyślu.

Otrzy­mał nastę­pu­ją­ce dyplo­my i odznaczenia:

• Dyplom i odzna­ka za pracę har­cer­ską w latach niewoli
• Brą­zo­wy medal za dłu­go­let­nią służbę
• Srebr­ny Krzyż zasługi

Pośmiert­nie odzna­czo­ny Krzy­żem Kam­pa­nii Wrze­śnio­wej 1939 (legi­ty­ma­cja nr 10977, Lon­dyn 15 sierp­nia 1985 roku) i Meda­lem ‚Za udział w Woj­nie Obron­nej 1939” (legi­ty­ma­cja nr 8 – 99-118, War­sza­wa 29 marca 1999 roku).