Deręgowski Józef

Uro­dzo­ny 23 marca 1895 w Wał­do­wie koło Prusz­cza Pomor­skie­go, pow. Świec­ki. Syn Józe­fa i Józe­fi­ny z domu Złotowskiej.

W trak­cie I wojny wal­czył we Fran­cji. Tam dostał się do nie­wo­li a następ­nie wstą­pił do armii gen. Józe­fa Hal­le­ra z którą powró­cił do Pol­ski i brał udział w woj­nie pol­sko – bol­sze­wic­kiej. 15 kwiet­nia 1921 wstą­pił do Poli­cji Pań­stwo­wej. W tym samym roku ukoń­czył Szko­łę Poli­cyj­ną w War­sza­wie i został prze­nie­sio­ny do peł­nie­nia służ­by w woje­wódz­twie pomor­skim. Do 9 wrze­śnia 1922 peł­nił służ­bę na tere­nie Komen­dy Powia­to­wej PP w Świe­ciu, począt­ko­wo na poste­run­ku w Prusz­czu a następ­nie w Lubiewie.

W 1923 zawarł zwią­zek mał­żeń­ski ze Sta­ni­sła­wą Iwic­ką z Lubie­wa. Kolej­no peł­nił służ­bę na tere­nie Komen­dy Powia­to­wej w Tcze­wie skąd został 1925 prze­nie­sio­ny do Komen­dy PP mia­sta st. Warszawy.

5 maja 1927 prze­nie­sio­ny ponow­nie do woje­wódz­twa pomor­skie­go, peł­nił służ­bę w Prusz­czu Pomor­skim, gdzie na świat przy­szedł syn Albin (1928) i córka Irena (1930) a w 1934 w Byd­gosz­czy uro­dził się naj­młod­szy syn Witold.

W 1937 Józef Derę­gow­ski otrzy­mał nagro­dę Komen­dan­ta PP w Toru­niu za szcze­gól­ną gor­li­wość przy ujaw­nia­niu nie­le­gal­nie posia­da­nej broni palnej.

Do 1 stycz­nia 1938 był poli­cjan­tem poste­run­ku PP w Świe­ka­to­wie w pow. świec­kim i uzy­skał sto­pień star­sze­go posterunkowego.

Po wybu­chu II wojny wraz z rodzi­ną ewa­ku­ował się na wschód docie­ra­jąc do Chem­na nad Wisłą. Tam w godzi­nach noc­nych po raz ostat­ni widział się z rodzi­ną. Udał się z armią na front wschod­ni, gdzie dostał się do sowiec­kiej nie­wo­li. Tra­fił do Obozu w Ostasz­ko­wie, Zgi­nął praw­do­po­dob­nie 5 – 7 kwiet­nia 1940 w sie­dzi­bie NKWD w Kalininie.