Derczyński Stanisław

Uro­dzo­ny 1 maja 1898, syn Sta­ni­sła­wa i Zofii z Pospie­szal­skich. Uczest­nik I wojny świa­to­wej i wojny 1918 – 1921. Żoł­nierz 1 kom­pa­nii średz­kiej w Powsta­niu Wiel­ko­pol­skim,  następ­nie na fron­cie kijow­skim w 8 p. Strzel­ców Wiel­ko­pol­skich. Dzia­łacz Związ­ku Zachod­nie­go. Miesz­kał i pra­co­wał w Śro­dzie Wiel­ko­pol­skiej, pro­wa­dząc wła­sny zakład masarsko-wędliniarski.

Dnia 2 wrze­śnia 1939 udał się w kie­run­ku Kutna z kartą mobi­li­za­cyj­ną do służb kwa­ter­mi­strzow­skich Woj­ska Pol­skie­go. W nie­zna­nych oko­licz­no­ściach dostał się do sowiec­kiej niewoli.

W dniu 26 listo­pa­da 1939 roku przy­szła od niego do rodzi­ny kart­ka pocz­to­wa, nade­sła­na z obozu jeniec­kie­go w Koziel­sku. Zgi­nął roz­strze­la­ny przez NKWD w kwiet­niu 1940 roku w Katyniu.

Z żoną Joan­ną miał czte­ry córki: Marię (1928), Zofię (1931), Bar­ba­rę (1935) i Jaon­nę (1939), która zmar­ła na dyfte­ryt w 1944. Rodzi­na przed wojną, w cza­sie oku­pa­cji i po woj­nie miesz­ka­ła w Śro­dzie Wiel­ko­pol­skiej. W okre­sie oku­pa­cji żona i córki były trzy­krot­nie wysie­dla­ne z zaj­mo­wa­nych miesz­kań przez wła­dze hitle­row­skie. Żona i naj­star­sza córka Maria zosta­ły przy­mu­so­wo zatrud­nio­ne jako sprze­daw­czy­nie u Niem­ca, który prze­jął ich wła­sny sklep. Po woj­nie, w 1947 roku sklep ten prze­ję­ło na wła­sność państwo.