Urodził się 17 sierpnia 1892 w Iłży woj. radomskie, syn Michała i Barbary z domu Hunter. Ukończył Szkołę Mierniczą w Łucku. W październiku 1918 zapisał się na Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Studia przerwało wstąpienie do Wojska Polskiego. W 1920 uczestniczył w stopniu podporucznika w wojnie polsko-bolszewickiej. Po demobilizacji pracował w biurze mierniczym przeprowadzającym parcelację majątków ziemskich w ramach reformy rolnej na terenie powiatów: Brodnica i Lipno. Potem osiadł w miejscowości Świętosław pow. Lipno, gdzie wraz z żoną prowadzili gospodarstwo rolne.
W nieznanych okolicznościach dostał się we wrześniu 1939 do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. Zginął rozstrzelany przez NKWD w kwietniu 1940 w siedzibie tej instytucji w Charkowie.
Żona Stefana Dąbrowskiego Stanisława (1914), syn Zdzisław (1936) oraz syn Wojciech (1938) zarówno przed wojną, jak i w czasie wojny mieszkali w Świętosławiu w pow. Lipno. Jesienią 1939 okupacyjne władze hitlerowskie odebrały rodzinie Dąbrowskich gospodarstwo rolne i przekazały we władanie pochodzącemu z Estonii osadnikowi niemieckiemu Hoffmannowi.
Do końca okupacji żona Stefana Dąbrowskiego przymusowo pracowała u Hoffmanna jako pomoc domowa i kucharka. Po wojnie odzyskała rodzinne gospodarstwo. W 1952 została aresztowana przez UB z powodu niewywiązania się z obowiązków dostawy płodów rolnych i przez 6 miesięcy była więziona w areszcie PUB P w Lipnie. Syn Zdzisław jest z zawodu geodetą. Mieszka w Kołaczkowie koło Szubina. Syn Wojciech jest inżynierem zootechnikiem. Mieszka w Sopocie. Młodszy brat Stefana Dąbrowskiego Czesław był inżynierem rolnikiem i mieszkał przed wojną w Grudziądzu. W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli sowieckiej. Zginął w Katyniu. Mąż siostry Leokadii Nobis jako marynarz ORP „Orzeł” zginął w wyniku zatopienia okrętu przez Niemców w dniu 8 czerwca 1940 pod Narvikiem.