Czarnek Zbigniew Wiktor

Uro­dził się 17 lute­go 1887 w Jaro­sła­wiu, jako syn Wła­dy­sła­wa i Anny z domu Niewiadomskiej.

W 1905 roku zdał matu­rę w Gim­na­zjum im. Króla Jana Sobie­skie­go w Kra­ko­wie. W latach 1905 – 1912 odbył stu­dia lekar­skie na Uni­wer­sy­te­cie Jagiel­loń­skim, zdo­by­wa­jąc dyplom dok­to­ra wszech­nauk lekarskich. 

Odbył obo­wiąz­ko­wą służ­bę w woj­sku austriac­kim: 1909 – 6 mie­się­cy w cza­sie stu­diów, 1912 – 6 mie­się­cy jako lekarz w Szpi­ta­li Gar­ni­zo­no­wym w Kra­ko­wie, 1912 – pod­czas służ­by woj­sko­wej prak­ty­kant na Kli­ni­ce Położ­ni­czej UJ w Kra­ko­wie na Wydzia­le Lekar­skim Uni­wer­sy­te­tu Jagiellońskiego.
Po odby­ciu prak­tyk do poło­wy 1914 roku pra­cu­je jako lekarz w Szpi­ta­lu Powszech­nym w Stry­ju. Z chwi­lą wybu­chu I wojny świa­to­wej jako lekarz skie­ro­wa­ny został na front z armią austriac­ką, w tym rów­nież na front wło­ski do szpi­ta­li polo­wych. W 1916 roku awan­so­wa­ny na porucznika.

1 listo­pa­da 1918 wstę­pu­je ochot­ni­czo do odro­dzo­ne­go Woj­ska Pol­skie­go jako lekarz w ran­dze porucz­ni­ka; do marca 1921 roku brał udział w wal­kach o nie­pod­le­głość, w tym w obro­nie Lwowa. 20 kwiet­nia 1920 otrzy­mu­je sto­pień kapi­ta­na, 10 czerw­ca 1922 – majo­ra, a 1 stycz­nia 1929 – pod­puł­kow­ni­ka. 30 listo­pa­da 1935 prze­nie­sio­ny w stan spoczynku.

Od 1 listo­pa­da 1918 był sze­fem Oddzia­łu Chi­rur­gicz­ne­go Szpi­ta­la Woj­sko­we­go w Jaro­sła­wiu. W latach 1920 – 1923 star­szy ordy­na­tor Oddz. Wewnętrz­ne­go Szpi­ta­la Woj­sko­we­go w Bie­dru­sku. W latach 1923 – 1927 komen­dant Szpi­ta­la Woj­sko­we­go w Ino­wro­cła­wiu. W latach 1927 – 1931 Komen­dant Sana­to­rium Woj­sko­we­go w Zako­pa­nem. W latach 1931 – 1933 dowód­ca 5. Bata­lio­nu, potem komen­dant 5. Woj­sko­we­go Szpi­ta­la Okrę­go­we­go w Kra­ko­wie. W latach 1933 – 1935 komen­dant 2. Woj­sko­we­go Szpi­ta­la Okrę­go­we­go w Cheł­mie Lubelskim. 
Po przej­ściu w stan spo­czyn­ku, od 1935 roku star­szy ordy­na­tor Oddzia­łu Zakaź­ne­go w 2 Szpi­ta­lu Okrę­go­wym w Cheł­mie Lubel­skim, a w latach 1935 – 1936 lekarz Pomo­cy Pań­stwo­wej oraz lekarz inter­ni­sta w Zakła­dzie Helc­lów w Kra­ko­wie. Spo­łecz­nie pra­co­wał jako lekarz w w ambu­la­to­rium dla ubo­gich u sióstr zakon­nych Sza­ry­tek przy ul. War­szaw­skiej w Krakowie.

1 wrze­śnia 1939 w ramach mobi­li­za­cji przy­dzie­lo­ny był do 10. Woj­sko­we­go Szpi­ta­la Okrę­go­we­go w Prze­my­ślu na sta­no­wi­sku kie­row­ni­ka Kadry Zapa­so­wej, z zada­niem orga­ni­zo­wa­nia szpi­ta­la polo­we­go. 8 wrze­śnia Szpi­tal Polo­wy ppłk. dr Czarn­ka roz­ka­zem ewa­ku­acji został skie­ro­wa­ny z Prze­my­śla w kie­run­ku Tar­no­po­la, póź­niej dalej na Buczacz. 17 wrze­śnia nad ranem, za Tar­no­po­lem, kolum­ny wojsk pol­skich zosta­ły oto­czo­ne przez Sowie­tów i wzię­te do nie­wo­li. Pod bagne­ta­mi jeńcy dotar­li do Woło­czysk, a stam­tąd pocią­giem w wago­nach towa­ro­wych, stło­cze­ni, 9 dni jecha­li w głąb Rosji.

W grud­niu 1939 dotarł jedy­ny list z obozu w Koziel­sku, dato­wa­ny 20 listo­pa­da 1939. Na roz­ka­zie wywóz­ki 7 kwiet­nia z Koziel­ska, nr 015/2, nazwi­sko Zbi­gnie­wa Czarn­ka znaj­du­je się na pozy­cji 9.

Odzna­cze­nia:

• Medal Pamiąt­ko­wy za wojnę 1918 – 1921
• Odzna­ka hono­ro­wa „Orlę­ta” (1919)
• Estoń­ski Złoty Medal Czer­wo­ne­go Krzy­ża (1931)
• Medal Dzie­się­cio­le­cia Odzy­ska­nej Niepodległości
• Złoty Krzyż Zasłu­gi za zasłu­gi na polu orga­ni­za­cji i admi­ni­stra­cji w służ­bie zdro­wia w woj­sku (1931)