Burczak Kazimierz

Uro­dził się 13 marca 1895 roku we Lwo­wie, jako syn Anto­nie­go, urzęd­ni­ka ban­ko­we­go, i Bro­ni­sła­wy z Jędry­chów, do czasu zamąż­pój­ścia nauczycielki.

Jesz­cze w latach szkol­nych dzia­łał w taj­nym skau­tin­gu i w „Zarze­wiu”. Nale­żał do orga­ni­za­cji strze­lec­kich. W roku 1914 rzuca stu­dia leśni­cze i na począt­ku sierp­nia wstę­pu­je do dowo­dzo­nych przez Józe­fa Pił­sud­skie­go oddzia­łów, z któ­rych powsta­ła I Bry­ga­da Legio­nów. Wal­czy w 1. Pułku tej Bry­ga­dy. W roku 1915 w bitwie pod Kona­ra­mi zosta­je cięż­ko ranny. Po kry­zy­sie przy­się­go­wym w roku 1917 jako oby­wa­tel austriac­ki zosta­je wysła­ny na front wło­ski. Tam zosta­je ranny po raz drugi. W czerw­cu 1918 udaje mu się zbiec z woj­ska austriac­kie­go i prze­do­stać do kraju.

Dzia­ła w POW okrę­gu lubel­skie­go, jest komen­dan­tem obwo­du Puła­wy. W grud­niu 1918 roku zosta­je przy­ję­ty do Woj­ska Pol­skie­go w stop­niu pod­po­rucz­ni­ka. Służy naj­pierw w 5., a potem w macie­rzy­stym 1. Pułku Pie­cho­ty Legio­nów, w któ­re­go sze­re­gach wal­czy w cza­sie kampanii 
1919 – 1920. Wyróż­nia się szcze­gól­nie w cza­sie cięż­kich walk o Bia­ły­stok w dniu 22 sierp­nia 1920 roku. Wojnę pol­sko-bol­sze­wic­ką koń­czy w stop­niu kapitana.

Po woj­nie pozo­sta­je w woj­sku awan­su­jąc kolej­no; w roku 1924 na majo­ra, w 1930 na pod­puł­kow­ni­ka. W cza­sie zama­chu majo­we­go bie­rze udział w dzia­ła­niach po stro­nie mar­szał­ka Pił­sud­skie­go. W roku 1930 koń­czy Wyż­szą Szko­łę Wojen­ną, uzy­sku­jąc tytuł ofi­ce­ra dyplo­mo­wa­ne­go. W tym samym roku obej­mu­je sta­no­wi­sko zastęp­cy dowód­cy 1. Pułku Legio­nów w Wil­nie. W roku 1933 zosta­je zastęp­cą komen­dan­ta Cen­trum Wyszko­le­nia Pie­cho­ty w Rem­ber­to­wie i dyrek­to­rem nauk. Przez pewien czas w roku 1935 jest dowód­cą Samo­dziel­ne­go Bata­lio­nu Mor­skie­go w Wej­he­ro­wie. Pod koniec tego roku zosta­je dowód­cą 1 Pułku Pie­cho­ty Legio­nów w Wil­nie. W roku 1938 awan­su­je do stop­nia pułkownika.

W roku 1933 Kazi­mierz Bur­czak zawarł zwią­zek mał­żeń­ski z Zofią Andru­szew­ską, z któ­re­go to związ­ku uro­dzi­li się w 1934 roku syn Zbi­gniew, a w 1939 córka Marzenna.

W cza­sie kam­pa­nii wrze­śnio­wej wyru­sza na front wraz z 1. Puł­kiem Pie­cho­ty, wcho­dzą­cym w skład Grupy Ope­ra­cyj­nej „Wyszków”, będą­cej odwo­dem naczel­ne­go wodza. 14 wrze­śnia w cza­sie walk pod Trzciń­cem zosta­je ranny. Prze­wie­zio­ny do szpi­ta­la w Zalesz­czy­kach dosta­je się do niewoli 
radziec­kiej i tra­fia do obozu w Sta­ro­biel­sku, skąd przy­sy­ła późną jesie­nią 1 list.

Zosta­je zamor­do­wa­ny wio­sną 1940 w Char­ko­wie w sie­dzi­bie NKWD (poz. 183 listy).

Posta­no­wie­niem Pre­zy­den­ta Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej z dnia 5 paź­dzier­ni­ka 2007 puł­kow­nik dyplo­mo­wa­ny Kazi­mierz Bur­czak zosta­je pośmiert­nie mia­no­wa­ny gene­ra­łem brygady.

Otrzy­ma­ne odznaczenia:

– Srebr­ny Krzyż Orde­ru Wojen­ne­go Vir­tu­ti Mili­ta­ri (nr 782)

– Złoty Krzyż Orde­ru Wojen­ne­go Vir­tu­ti Mili­ta­ri (nr 197 nada­ny zarzą­dze­niem gen. Dywi­zji Wła­dy­sła­wa Ander­sa z 2 wrze­śnia 1948 za kam­pa­nię wrześniową)

– Krzyż Niepodległości

– Krzyż Kawa­ler­ski Orde­ru Odro­dze­nia Polski

– Krzyż Walecz­nych (czte­ro­krot­nie)

– Złoty Krzyż Zasługi

– Medal 10-lecia

– Krzyż I Bry­ga­dy „Za Wier­ną Służbę”