Bałachowski Witold

Uro­dził się 14 paź­dzier­ni­ka 1892 w Cibo­rzu pow. Brod­ni­ca, syn Edmun­da i Hele­ny z domu Pomier­skiej. Ukoń­czył Gim­na­zjum w Brod­ni­cy, a następ­nie roz­po­czął stu­dia na Uni­wer­sy­te­cie w Berlinie. 

W cza­sie I wojny świa­to­wej słu­żył w woj­sku nie­miec­kim. Po jej zakoń­cze­niu two­rzył w powie­cie brod­nic­kim pol­skie rady ludo­we, a następ­nie przy­stą­pił do Powsta­nia Wiel­ko­pol­skie­go. Jako ofi­cer Woj­ska Pol­skie­go uczest­ni­czył w przy­łą­cze­niu w stycz­niu i lutym 1920 Pomo­rza Gdań­skie­go do Pol­ski oraz brał udział w woj­nie polsko-bolszewickiej.

Po demo­bi­li­za­cji w 1921 koń­czył stu­dia filo­lo­gicz­ne na Uni­wer­sy­te­cie Poznań­skim. W czerw­cu 1923 zdał ostat­nie egza­mi­ny i uzy­skał prawo naucza­nia w szko­łach śred­nich języ­ka nie­miec­kie­go jako pod­sta­wo­we­go oraz języ­ków: angiel­skie­go i fran­cu­skie­go jako przed­mio­tów dodat­ko­wych. Od 1 sierp­nia 1923 do końca lat mię­dzy­wo­jen­nych pra­co­wał nie­prze­rwa­nie jako pro­fe­sor w Miej­skim Gim­na­zjum Mate­ma­tycz­no-Przy­rod­ni­czym im. M. Koper­ni­ka w Byd­gosz­czy. W roku szkol­nym 1933/34 peł­nił obo­wiąz­ki dyrek­to­ra tej placówki.

W sierp­niu 1939 został powo­ła­ny do służ­by woj­sko­wej w swo­jej macie­rzy­stej jed­no­st­ce – 7 Pułku Arty­le­rii Cięż­kiej w Pozna­niu. W nie­zna­nych oko­licz­no­ściach dostał się we wrze­śniu 1939 do sowiec­kiej niewoli. 

Prze­by­wał w obo­zie jeniec­kim w Koziel­sku, skąd prze­słał do rodzi­ny list i pocz­tów­kę. W kwiet­niu 1940 roz­strze­la­ło go w Katy­niu NKWD. Zwło­ki zosta­ły ziden­ty­fi­ko­wa­ne przez Komi­sję PCK w 1943 r. zaewi­den­cjo­no­wa­ne pod nume­rem 4115.

Żona Witol­da Bała­chow­skie­go Bar­ba­ra z domu Tyblew­ska oraz córki: Maria (1926) i Bar­ba­ra (1935) miesz­ka­ły przed wojną w Byd­gosz­czy. Po zaję­ciu mia­sta przez Niem­ców zosta­ły usu­nię­te z miesz­ka­nia przy ulicy Koł­łą­ta­ja, nale­żą­ce­go do Byd­go­skiej Spół­dziel­ni Miesz­ka­nio­wej, któ­rej człon­kiem i aktyw­nym dzia­ła­czem był Witold Bałachowski. 

W 1940 wyrzu­co­no je z kolej­ne­go miesz­ka­nia i osta­tecz­nie zamiesz­ka­ły w poko­ju na stry­chu pod­miej­skie­go domku w dziel­ni­cy Szwe­de­ro­wo. W czerw­cu 1940 córka Maria, w oba­wie przed wywie­zie­niem na przy­mu­so­we robo­ty do Nie­miec, wyje­cha­ła do Pozna­nia, gdzie do końca oku­pa­cji pra­co­wa­ła jako pomoc domo­wa. Żona Witol­da Bała­chow­skie­go zaj­mo­wa­ła się nato­miast w Byd­gosz­czy szy­ciem mun­du­rów woj­sko­wych w ramach pracy cha­łup­ni­czej. Żona Bar­ba­ra zmar­ła w 1991 roku. Pocho­wa­na w Byd­gosz­czy. Córka Maria jest eko­no­mist­ką oraz urba­nist­ką. Zamiesz­ka­ła w Bydgoszczy