Urodzony 11 stycznia 1891 w Korczynie pow. Krosno, syn Jana i Bronisławy z domu Gaweł.
Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1910 roku w I Państwowym Gimnazjum w Przemyślu. Potem ukończył 4 semestry na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie oraz roczny kurs abiturientów w Akademii Handlowej w Krakowie.
W latach 1915 – 18 służył w wojsku austriackim. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i uzyskał posadę referenta w Powiatowej Komendzie Wojskowej w Krośnie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej służył w 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie. Pozostawał w nim przez 7 lat i dosłużył się stopnia kapitana. Od 1927 do 1939 był zatrudniony w administracji wojskowej, najpierw w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Sanoku, a potem w PKU w Rzeszowie.
Żona Józefa Abratowskiego Helena (1896) wraz z córkami Lidią (1924) i Teresą (1930) mieszkały przed wybuchem wojny w Rzeszowie. We wrześniu 1939 zostały ewakuowane do Rohatyna w woj. stanisławowskim. W kwietniu 1940 udało im się wrócić drogą legalną do strefy okupowanej przez Niemców. Osiedliły się w Korczynie koło Krosna, gdzie spędziły pozostały okres okupacji. Po wojnie żona Józefa Abratowskiego pracowała jako nauczycielka w Czarnorzekach oraz w Korczynie. Córki natomiast studiowały w Krakowie i we Wrocławiu. Żona Helena zmarła w 1981.
Dnia 7 września 1939 w szeregach 17 pp wyjechał na front. Jak wynika z informacji kolegów, do sowieckiej niewoli dostał się w rejonie Tarnopola. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku, skąd nadesłał do rodziny w lutym 1940 roku jeden list. Zginął w Katyniu – lista NKWD nr 022/2 z 9 kwietnia 1940 r.