Kart­ka pocz­to­wa z 2 maja 1940, wysła­na przez żonę Irenę do obozu.

“Ostrów, 10 kwiet­nia 1940, Nr 28

Kocha­ny Januszu!

Jak już pisa­łam tele­gram ku naszej ogrom­nej rado­ści ode­bra­łam 8‑go bm. Wczo­raj była u mnie sio­stra p. Bana­cha, od któ­rej dowie­dzia­łam się, że p. Wła­dek został już zwol­nio­ny z wię­zie­nia i jest obec­nie w Pro­tek­to­ra­cie. Szcze­gó­ło­wo opi­sze p. Kazio­wi sio­stra, która co tydzień będzie wysy­ła­ła kartkę.

Cze­siu, jak wielu, jesz­cze jest zamknię­ty, a Ojciec podob­no żyje.

Mamu­sia jest już zdrow­sza, więc mam teraz znowu dobrze, ponie­waż mój czas poświę­cam tylko dziecku.

Nasza Bab­cia po wyrzu­ce­niu i mie­sięcz­nym poby­cie w obo­zie miesz­ka u nas, więc mamy także pomoc w gospodarstwie.

Przed chwi­lą skoń­czy­łam czy­ta­nie pamięt­ni­ków jeń­ców z wojny świa­to­wej. Mogę więc sobie wyobra­zić Wasze życie, czy wege­ta­cję. Każdy prze­cho­dzi obec­nie gehen­nę i niko­go los nie oszczę­dził. Pamię­tasz jak bałam się zawsze nie­zna­ne­go jutra, które zażą­da zapła­ty za nasze chwi­le szczę­ścia, zado­wo­le­nia, rado­ści i spo­ko­ju? Umie­li­śmy zawsze razem cie­szyć się życiem, sło­necz­kiem, kwiat­ka­mi, ptasz­ka­mi, ład­nym kra­jo­bra­zem, sądzę więc, że teraz gdy wró­cisz tym wię­cej będzie­my umie­li doce­nić to, co daje nam życie i nie zmar­nu­je­my je, jak zmar­no­wa­li nasi Ojco­wie. A prze­cież nie jest znowu tak trud­no posta­rać się o dobrą wolę, z warun­kiem, że musi być tak z jed­nej, jak i z dru­giej strony.