Ojciec poświę­cał nam dużo czasu. Przy­zwy­cza­jo­ny do nie­wy­gód w cza­sach wojen­nych, chciał nas obie tro­chę har­to­wać, np. myć zimną wodą, co się nie­zbyt powio­dło. Obja­śniał nam różne rze­czy, tłu­ma­czył. Pamię­tam, jak przed Bożym Naro­dze­niem sie­dział przy naszym małym sto­li­ku i poma­gał kleić zabaw­ki na cho­in­kę. A póź­niej poka­zy­wał wiel­ką księ­gę z obraz­ka­mi z histo­rii świę­tej i uczył kolęd.

Wybuch II wojny świa­to­wej roz­dzie­lił nas na zawsze z Ojcem. W 1939 roku Tato wywiózł nas z Cho­rzo­wa do rodzi­ny Mamy do Krze­pic (do cioci Pela­gii), a sam wró­cił do Cho­rzo­wa, gdzie brał udział w obro­nie kopal­ni „Michał”. 2 wrze­śnia został ewa­ku­owa­ny na wschód Pol­ski, razem z całą Komen­dą Poli­cji Śląskiej.

Kole­je wojen­ne kaza­ły nam opu­ścić „pol­ską wieś spo­koj­ną” – Zarze­cze, by zdą­żać ku War­sza­wie, czyli z oku­pa­cji austriac­kiej do nie­miec­kiej. Tam mia­ły­śmy ocze­ki­wać spo­tka­nia z ojcem. Nie pamię­tam dokład­nie pery­pe­tii jazdy i dopie­ro zary­so­wu­je mi się wyraź­nie następ­ny etap – Kierz.

Trze­cim dziec­kiem Alfon­sa i Julii Klar­ne­rów był Witold Alek­san­der, zamor­do­wa­ny w 1940 roku w Katy­niu. Tabli­ca pamiąt­ko­wa ku uczcze­niu jego pamię­ci znaj­du­je się na zewnątrz kościo­ła św. Karo­la Boro­me­usza na Powąz­kach w War­sza­wie, w gru­pie tablic poświę­co­nych pomor­do­wa­nym w Związ­ku Radzieckim.

Fran­ci­szek Koro­na uro­dził się 9 paź­dzier­ni­ka 1905 roku. Ma skoń­czo­ne 34 lata, jest dyrek­to­rem w PMT (Pol­ski Mono­pol Tyto­nio­wy) w Rado­miu, ma żonę Regi­nę z domu Anioł i trzy­let­nią córecz­kę Anię (mnie). Koniec sierp­nia 1939 roku, zosta­je powo­ła­ny z rezer­wy do wojska.
W tym cza­sie spę­dza urlop w Kro­śnie w gospo­dar­stwie swo­ich rodzi­ców Marii i Jana Koro­nów z córecz­ką Anią.

Pierw­sze moje zetknię­cie z bra­tem, które pamię­tam, to lato 1938 roku. Rodzi­ce i star­sze rodzeń­stwo poszli do pracy w polu, brat Sta­sio opie­ko­wał się mną i młod­szą sio­strą Micha­li­ną, która miała 2,5 roku. Dobrze pamię­tam, jak brat robił nam kanap­ki na pod­wie­czo­rek, i Micha­sia nie wzię­ła od niego, bo go nie znała, więc ja byłam pośrednikiem.